(NC) Chan True Color : chapter 15

       เป็นอีกครั้งที่ชานยอลต้องแบกร่างของท่านประธานมายังคอนโดของตัวเอง แต่ครั้งนี้เจ้านายของเขาไม่ได้เมาแค่มีแอลกอฮอล์ในร่างกายนิดหน่อยเท่านั้น น้ำหนักในตอนนี้ของอีกคนก็ดูเหมือนจะหนักไม่เท่าครั้งแรกเมื่อขายาวๆของเลขาหนุ่มก้าวเร็วๆเพื่อไปให้ถึงห้องให้ได้ไวอย่างใจนึก

       และทันทีที่ประตูห้องคอนโดถูกเปิดและปิดลงชานยอลก็พาร่างที่แบกไว้บนบ่ามาวางลงบนโซฟาสีดำเพราะความใจร้อนของตัวเองที่รอให้ถึงเตียงในห้องนอนไม่ไหวและเขาก็อยากรำลึกความหลังกับท่านประธานเสียหน่อย

       ส่วนคนที่ถูกกระตุ้นจุดอ่อนไหวตั้งแต่บนรถก็เริ่มรู้ตัวในตอนที่แผ่นหลังแตะกับเบาะโซฟาแล้ว เรี่ยวแรงที่หายไปบางส่วนก็เริ่มกลับมาแต่ก็ยังไม่สามารถหลุดพ้นจากคนตัวโตกว่าที่คร่อมตนไว้ได้อยู่ดีทั้งในยามปกติและยามที่เลขาหนุ่มเองก็กำลังมีอารมณ์ในเรื่องที่ผู้ชายด้วยกันต่างก็รู้ดี ไม่ต่างจากที่เขาก็กำลังรู้สึกอยู่เช่นกัน

       แบคฮยอนเพียงแต่สงสัยว่าความรู้สึกของเขาในตอนนี้มีเพียงแค่ความรู้สึกทางกายเท่านั้นหรือ

“ถ้านายปล่อยฉันตอนนี้…ฉันจะยอมคิดเรื่องที่จะบอกความจริงเรื่องของนายกับพ่อใหม่อีกรอบก็ได้”

“ไม่เป็นไรครับ…ต่อให้ตอนนี้ผมจะถูกไล่ออก แต่ผมก็จะไม่ปล่อยให้ประธานไปหาคุณเซคยองหรือใครที่ไหนอีก ผมจะขังคุณไว้ในอ้อมกอดผมจนคุณหาทางออกไม่เจอเลย”

“ฉัน…ฉันจะไม่บอกพ่อแล้วก็ไม่ไล่นายออกด้วย…ทีนี้นายปล่อยฉันได้แล้ว”

“สายไปแล้วครับประธาน…ไม่ว่ายังไงคุณก็หนีผมไม่พ้นแล้วล่ะ อีกอย่างน้องชายคนเล็กของคุณคงต้องการความช่วยเหลือจากผมอีกครั้งแล้วละครับ”

       ท่านประธานเลื่อนสายตาลงมองช่วงล่างตัวเองตามสายตาคมของคนเป็นเลขาแล้วก็ต้องหน้าขึ้นสีอีกครั้งเมื่อตรงนั้นของเขามันเป็นหลักฐานให้อีกคนใช้เป็นข้ออ้างได้ ปลายคางมนถูกนิ้วมือของเลขาหนุ่มดันให้แหงนเงยขึ้นแล้วปากอิ่มหนาก็ทาบทับลงมา และจุมพิตในครั้งนี้ของปาร์คชานยอลเต็มไปด้วยความเรียกร้องและความต้องการ

ทำไมแบคฮยอนถึงรู้น่ะหรือ…เพราะเขาก็รู้สึกไม่ต่างกับอีกคนนัก

       ปลายลิ้นร้อนของคนเป็นเลขาควานหาเกี่ยวกระหวัดและดูดดุนเรียวลิ้นของเจ้านายดั่งคนกระหายหิวเพราะขาดอาหารมาเป็นเวลานาน

 แล้วก็จริงเสียยิ่งกว่าจริง…เพราะเขาขาดเรื่องพวกนี้มานาน

        ตั้งแต่ได้รับตำแหน่งเลขาส่วนตัวของท่านประธานแห่งบยอนออโต้กรุ๊ป ชานยอลก็ไม่เคยได้มีเวลาส่วนตัวกับเรื่องการปลดปล่อยอารมณ์ตามธรรมชาติของผู้ชายกับใครและเขาเองก็ไม่อยากทำมันกับคนอื่นนอกจากคนที่กำลังนอนอยู่ใต้ร่างเขาในตอนนี้

“อึก…อื้อ”

       อาจจะเพราะความเก็บกดผสมกับความรู้สึกส่วนตัว ที่ทำให้เลขาหนุ่มยิ่งบดริมฝีปากจูบหนักหน่วงขึ้นจนท่านประธานหายใจไม่ทัน และเมื่อยอมถอนริมฝีปากออกมาเพื่อให้คนตัวเล็กกว่าได้มีโอกาสกอบโกยลมหายใจเข้าปอด แต่ริมฝีปากอิ่มก็ไม่หยุดทำงานแล้วเริ่มแทะเล็มใบหูเล็กและดูเหมือนว่าเจ้านายของเขาจะมีจุดอ่อนไหวอยู่ทั่วร่างกาย

       เพราะทันทีที่ปลายลิ้นของเลขาหนุ่มแตะสัมผัสลงไปท่านประธานก็สะดุ้งพร้อมหลุดเสียงครางเบาๆในลำคอออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ มือใหญ่ข้างหนึ่งจัดการปลดกระดุมเสื้อสูทตัวนอกออกและตามด้วยตัวในทันทีก่อนจะรั้งทั้งสองชิ้นออกจากแขนที่ถูกจับไว้หลวมๆอยู่เหนือศีรษะ ของเจ้านายตัวเล็กที่กำลังเคลิ้มจากการถูกเล้าโลม

       ทั้งจมูกและริมฝีปากของเลขาหนุ่มไล้ต่ำเรื่อยลงมายังกระดูกไหปลาร้าที่ขึ้นรูปสวยรับกับลำคอเรียวและลาดไหล่รวมถึงแผ่นอกขาวที่ในตอนนี้ปราศจากสิ่งปกปิดแล้ว ร่างกายช่วงบนที่เปลือยเปล่าและผิวขาวๆของท่านประธานตัดกับเบาะกำมะหยี่สีดำของโซฟาได้เป็นอย่างดี

       จู่ๆอุณหภมิบนใบหน้าของท่านประธานก็สูงขึ้นผิดปกติเพราะสายตาร้อนแรงของเลขาหนุ่มที่มองมายังร่างกายของตนและนัยน์ตาสีดำคู่นี้ก็แสดงออกว่าต้องการเขามากแค่ไหน พร้อมกับใบหน้าคมที่โน้มต่ำลงหาซอกคอเรียวขาวที่คนตัวสูงจ้องมันอยู่เมื่อสักครู่ แล้วริมฝีปากอิ่มก็ขบเม้มฝากรอยไว้ตรงแอ่งชีพจร

“ชานยอล ไอ้บ้า…อย่าทำรอยนะ อึ๊”  คำสั่งของคนเป็นเจ้านายในเวลานี้ไม่สามารถใช้ได้ผลกับคนเป็นเลขาแม้แต่น้อย

“จำได้ไหมครับ…ที่โซฟาตัวนี้ในคืนที่ประธานเมาเพราะดวลเหล้ากับผม แล้วคุณก็ฝากรอยไว้ตรงนี้” นิ้วยาวชี้เข้าที่ลำคอหนาของตน “ประธานทำเครื่องหมายว่าผมเป็นของคุณตั้งแต่คืนนั้นแล้ว วันนี้ผมเลยอยากจะแสดงความเป็นเจ้าของคุณบ้าง”

ฉ่า…

ทำไมเพลย์บอยอย่างบยอนแบคฮยอนต้องมาเขินกับแค่คำพูดเสี่ยวๆแบบนี้ด้วยวะ

       ปล่อยให้ท่านประธานเขินได้ไม่นานชานยอลก็รุกต่อกับยอดอกสีระเรื่อที่ชูชันล่อหลอกสายตาเขาอยู่นานแล้ว ปากอิ่มจึงครอบลงไปบนแผ่นอกแล้วดูดดุนพร้อมกับตวัดเลียสร้างความเสียวซ่านแก่คนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี

“อา…”

        สลับปรนเปรอสองข้างไปมาอยู่สักพักจนยอดอกทั้งสองข้างก็กลายเป็นสีแดงจัดและรู้สึกเจ็บจึ๊ดเพราะแรงดูดดุนที่ปลายยอด ระหว่างที่ริมฝีปากกำลังเพลิดเพลินกับส่วนบนนั้นมือหนาข้างหนึ่งก็เลื่อนลงมาหาส่วนกลางลำตัวด้านล่างของเจ้านาย แล้วไม่รอให้เสียเวลา ชานยอลก็อาศัยความว่องไวรูดซิปกางเกงท่านประธานลงแล้วสอดมือเข้าไปสัมผัสกับท่อนเอ็นภายใต้ชั้นในสีขาวของอีกคนทันที

“อ่ะ อา…ฉันจะยอมให้นายทำอย่างนี้เป็นครั้งสุดท้าย อึก”

       มือใหญ่ชักรูดท่อนเอ็นขนาดพอดีมือขึ้นลงเริ่มจากช้าและค่อยๆเร็วขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากก็ยังคงปรนเปรอส่วนบนร่างกายไปพร้อมกันจนคนถูกกระทำต้องเม้มปากแน่นเพราะไม่อยากหลุดเสียงน่าอายออกมา ชักรูดอีกเพียงไม่นานท่านประธานก็ปลดปล่อยอารมณ์ออกมาจนเต็มฝ่ามือหนา แล้วก็ได้แต่นอนหอบหายใจหมดแรงอยู่บนโซฟาเพราะสบายตัวแล้วเรียบร้อย

“ไหนๆก็จะได้ทำเป็นครั้งสุดท้าย…ถ้าอย่างนั้นผมขอทำครั้งแรกไปด้วยเลยแล้วกันนะครับ”

        สิ้นสุดประโยคกางเกงสแล็คสีดำเนื้อดีก็ถูกเลขาหนุ่มรูดดึงพร้อมชั้นในออกจากปลายเท้าไปทันทีอย่างรวดเร็วแบบไม่ปล่อยให้คนที่ยังนอนผ่อนลมหายใจอยู่ได้มีสิทธิ์เหนี่ยวรั้งไว้ ตอนนี้ท่านประธานเปลือยทั้งตัวแล้วจริงๆ และเขาก็ต้องตกใจเมื่อถูกจับให้นอนคว่ำ แล้วมือใหญ่ก็ยกสะโพกมนที่แอบผายนิดๆขึ้นมาให้คนตัวเล็กกว่าต้องชันเข่าแต่ใบหน้ากลับแนบอยู่กับเบาะโซฟา

“ปาร์คชานยอลที่ฉันบอกว่ายอมน่ะ แค่ยอมให้นายใช้มือเท่านั้นนะไม่ใช่แบบนี้”

“ผมก็กำลังจะใช้มือนี่แหละครับ”

“อ๊ะ!!” 

มืออะไรกันเล่า…นี่มันลิ้นชัดๆ

       มือใหญ่ทั้งสองข้างจัดการแหวกแก้มก้นขาวของท่านประธานออกจนเห็นช่องทางสีสดของอีกคน ก่อนจะแกล้งเป่าลมเบาๆใส่จนร่างเล็กกว่าสะดุ้งหลุดเสียงครางที่ไม่ทันกลั้นไว้ออกมา ก่อนที่เรียวลิ้นร้ายกาจจะไล้เลียจากบนลงล่างและวนรอบๆช่องทาง และเกร็งห่อลิ้นแหย่เข้าออกจนจีบสีชมพูงสดเริ่มที่จะขมิบตอบรับลิ้นร้ายกาจของคนเป็นเลขาไปตามกลไกของร่างกาย

“อ่ะ…ปาร์ค…ชานยอล ฉัน…จะไล่นายออกจริงๆ ถะ…ถ้านายไม่หยุด อ่ะ”

       ทั้งๆที่พูดติดๆขัดๆและท่อนเอ็นก็กลับมาแข็งขืนอีกครั้งเพราะถูกกระตุ้นความต้องการอีกครั้ง ก็ยังไม่วายที่จะพูดข่มขู่เลขาหนุ่มที่กระทำการอุกอาจกับตน แต่นิ้วที่ส่งเข้ามาเบิกช่องทางด้านหลังทำให้ท่านประธานต้องหยุดคำพูดแล้วคว้าหมอนอิงมาเพื่อซบใบหน้าลงไปเป็นการปิดกั้นเสียงคราง

       จากหนึ่งนิ้วเพิ่มเป็นสองและสามจนกระทั่งมั่นใจแล้วว่าช่องทางสีสดที่เต้นตุบๆของเจ้านายคุ้นเคยและพร้อมสำหรับตัวเองแล้ว ถึงถอนนิ้วยาวออกมาพร้อมกับที่ท่านประธานก็ปลดปล่อยเป็นรอบที่สองพอดีเช่นกัน ขาของคนตัวเล็กหมดแรงจนต้องทิ้งตัวนอนคว่ำไปกับความยาวของโซฟา

       เพราะปลดปล่อยไปแล้วถึงสองรอบแบคฮยอนจึงยังไม่ทันมีแรงและไม่ได้หันมาสนใจคนที่ตอนนี้กำลังปลดเปลี้องอาภรณ์ตัวเองที่ยังอยู่ครบทุกชิ้นออกทีละชิ้น จนตอนนี้ เลขาหนุ่มก็เปลือยเปล่าเช่นเดียวกับท่านประธานแล้วอย่างเท่าเทียมกัน ไม่มีใครเสียเปรียบใคร และในตอนที่คิดว่าจะหันกลับมามองว่าอีกคนทำอะไรอยู่ร่างของท่านประธานก็ถูกเลขาหนุ่มจับพลิกกลับมาให้นอนหงาย

       ถึงตอนนี้แบคฮยอนไม่ได้ตกใจที่เห็นว่าปาร์คชานยอลอยู่ในสภาพไหนและเขาก็ไม่มีแรงผลักไสอีกคนออกไปอีกแล้ว สมองของเขาเบลอเกินกว่าจะประมวลผลทุกสิ่งในตอนนี้ รู้เพียงว่าสัมผัสของเลขาหนุ่มนั้นทำให้เขารู้สึกดีจนไม่นึกว่าการถูกผู้ชายด้วยกันสัมผัสมันจะรู้สึกดีได้…หรือคงเพราะเป็นผู้ชายเหมือนกันจึงรู้ดีว่าสัมผัสตรงไหนแล้วอีกคนจะรู้สึกดี

     หรืออันที่จริงเพราะรู้สึกดีกับคนตรงหน้านี้มากกว่ากันแน่

        ชานยอลสบตากับท่านประธานครู่หนึ่ง ดวงตาเรียวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยอารมณ์ความต้องการที่เขาเป็นคนปลุกปั่นมันขึ้นมาเอง มองตอบกลับมาทำให้เลขาหนุ่มอดไม่ได้ที่จะปรนเปรอให้เจ้านายอีกครั้งด้วยการใช้ปากครอบครองแก่นกายสีสด  ไล้เลียและดูดดุนส่วนหัวสลับกันไปมาแต่ไม่ยอมทำจนให้อีกคนเสร็จเป็นรอบที่สามเพราะกลัวท่านประธานจะหมดแรงไปเสียก่อน แต่กระนั้นแผ่นหลังบางก็ลอยแอ่นจนแทบไม่ติดเบาะเพราะความซ่านเสียว

       เลขาหนุ่มผละริมฝีปากออกแล้วยืดตัวขึ้นไปมอบจุมพิตให้กับท่านประธานอีกครั้ง จูบที่ได้รับการตอบสนองจากคนใต้ร่างทำให้ชานยอลฮึกเหิมขึ้นมา ริมฝีปากหนาทำหน้าที่จูบหลอกล่อในขณะที่มือก็ป้ายน้ำรักที่ท่านประธานปลดปล่อยออกมารอบสองลงไปรอบช่องทางด้านหลังและบนท่อนเอ็นร้อนของตัวเอง

       ก่อนจะยกขาข้างหนึ่งของเจ้านายขึ้นมาพาดบ่าแล้วค่อยๆดันแก่นกายเข้าไป คนที่ถูกป้อนจูบอยู่สะดุ้งจนสุดตัวเพราะความเจ็บ แต่ชานยอลตัดสินใจที่จะดันเข้าไปทีเดียวจนสุดเพราะไม่อย่างนั้นท่านประธานจะยิ่งทรมานมากกว่านี้ รวมถึงตัวเขาเองด้วย

“อื้อ!!!”

       ชานยอลยอมถอนริมฝีปากออกมาในตอนที่แช่แก่นกายทิ้งไว้เพื่อให้เจ้านายตัวเล็กปรับตัว เมื่อรู้สึกถึงการตอบรับภายในที่พร้อม ชานยอลจึงเริ่มขยับช้าๆอย่างค่อยเป็นค่อยไปและเมื่อเริ่มที่จะทนต่อการตอดรัดของท่านประธานไม่ไหวสะโพกสอบจึงเริ่มขยับเร็ว

ขึ้นๆ จนร่างท่านประธานไถลไปกับเบาะของโซฟาตามแรงส่งของคนด้านบน

“อ๊ะ…อื้อ”

       แบคฮยอนทั้งจุกทั้งเสียดเสียวบริเวณท้องน้อยผสมปนเปไปกับความซ่านสุข เขาพยายามขบริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงครางน่าอายบ้าๆทีคอยแต่จะเผลอหลุดออกมาแม้มันจะยาก ในขณะที่ปาร์คชานยอลเสือกไสกายเข้าหาคนตัวเล็กกว่าไม่หยุด เขาจับเรียวขาท่านประธานให้เกี่ยวอยู่กับสะโพกเพื่อการสอดใส่ที่แนบชิดขึ้น ดวงตาคมโตจ้องสบกับดวงตาเรียวรีของเจ้านายอีกครั้ง

“ผมชอบ…สีของประธานตอนนี้มากที่สุดเลยครับ”

“ฮ่ะ…อ๊ะ…สีอะไร นายเห็นสีอะไร…ชานยอล”

“สีที่ผมมองเห็นเพียงคนเดียว…ประธานที่เป็นของผมคนเดียว”

       ท่านประธานเกร็งยกตัวขึ้นไปเป็นฝ่ายจุมพิตเลขาหนุ่มก่อน สองแขนก็ยกโอบรอบคออีกคนและชานยอลก็โอบกอดตอบร่างเล็กกว่าอย่างแบนแน่นเช่นกัน ริมฝีปากที่ต่างมอบจูบกันอย่างลึกซึ้งในขณะที่ช่วงล่างของทั้งคู่ก็ยังคงบดเบียดเข้าหากันไม่หยุด ชานยอลกระแทกสะโพกถี่รัวย้ำจุดกระสันภายในของท่านประธาน จนช่องทางรักขมิบตอดรัดแก่นกายใหญ่ถี่ๆเช่นกัน 

       แล้วทั้งคู่ก็ถึงจุดสูงสุดของห้วงอารมณ์และปลดปล่อยมันออกมาแทบจะพร้อมกัน

“อ๊ะๆๆๆ…อ๊าาา”

“อ่าาา…แบคฮยอน”

"...!"

       ชานยอลทิ้งน้ำหนักตัวกับร่างเล็กของท่านประธานที่ถูกแขนยาวโอบกอดไว้จนทั้งคู่เอนลงไปนอนทาบทับกันบนโซฟาอีกครั้ง เสียงหอบหายใจดังคละเคล้ากันบ่งบอกถึงความหนักหน่วงของกิจกรรมบนโซฟาเมื่อสักครู่

       ก่อนที่เลขาหนุ่มจะใช้ศอกทั้งสองข้างยันตัวเองขึ้นมาเพื่อที่จะมองใบหน้าของท่านประธานที่ยังคงเป็นสีแดงจัด แต่อันที่จริงแล้ว...

ตอนนี้เจ้านายของเขาก็แดงไปทั้งตัวอยู่แล้วล่ะ

"ห้ามมอง"

"..."

"บอกว่าห้ามมองไงเล่า ขัดคำสั่งฉันอีกแล้วนะ"

       แม้เรี่ยวแรงที่จะพูดแทบจะยังไม่มีแต่คนเป็นเจ้านายก็ยังพยายามที่จะออกคำสั่งกับคนเป็นเลขา เพราะดวงตาพราวระยับที่มองลงมามันทำให้ท่านประธานทำตัวไม่ถูกนั่นเอง

"สรุปผมยังไม่โดนไล่ออกใช่ไหมครับ"

"ไม่ใช่...ฉันไล่นายออกเล้ว ตั้งแต่...ตั้งแต่ที่ลานจอดรถแล้ว"

"ถ้าอย่างนั้น...ประธานก็ห้ามผมไม่ให้มองไม่ได้นะครับ เพราะผมไม่ได้เป็นเลขาของคุณแล้ว"

"หนอย...นี่นาย"

"แต่ผมเป็น..."

"อ๊ะ"

       ร่างของท่านประธานต้องสะดุ้งไหวอีกครั้งเมื่อเลขาหนุ่มขยับช่วงล่างเพียงเบาๆ แต่กลับกระตุ้นสัมผัสภายในเพราะแก่นกายที่ยังไม่ยอมถอดถอนออกไป

"อ่า...ยะ อย่าขยับ"

"แบคฮยอนพูดว่าอะไรนะครับ"

"ปาร์คชานยอล...นายเรียกชื่อฉันเฉยๆได้ไง"

"ก็เราไม่ได้เป็นเจ้านายลูกน้องกันแล้ว...แล้วเราก็เป็นมากกว่านั้นแล้วด้วยนี่ครับ ผมก็เรียกชื่อคุณเฉยๆได้สิครับ"

"ฉันไม่อนุญาต...อึ๊" ปากเล็กต้องหลุดครางอีกครั้งเมื่อคนตัวสูงแกล้งขยับตัว

"ถ้าไม่อยากให้ผมเรียกชื่องั้นเราคง...ต้องมาเจรจาตกลงกันใหม่แล้วละครับว่าคุณจะไล่ผมออกหรือจะยอมให้ผมเป็นเลขาต่อไป"

"ไม่เจรจา ไม่ตกลงอะไรทั้งนั้น...อ๊ะ อ่ะ ออกไป"

"โอเคครับ...ออกจากโซฟาไปตกลงกันต่อในห้องนอนผมกันดีกว่า...ดีไหมครับแบคฮยอน"

       เอ่ยจบแขนแข็งแรงทั้งสองข้างก็สอดเข้าใต้แผ่นหลังของคนใต้ร่างแล้วยกตัวอีกคนขึ้นมากอดกระชับแล้วลุกขึ้นยืนทันที จนแบคฮยอนต้องยกขาขึ้นมาเกี่ยวเอวคนตัวสูงกว่าไว้อัตโนมัติ

       แรงสะเทือนจากการก้าวเดินของปาร์คชานยอลทำเอาท่านประธานใบหน้าเริ่มเหยเกเพราะส่วนล่างที่ยังเชื่อมต่อกัน แล้วอารมณ์ความต้องการของเขาก็ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง

"ฉัน...อ๊ะ ฉันเกลียด...เกลียดนายจริงๆ...ปาร์คชานยอล"

"อ่า...ถึงจะเสียใจที่ได้ยินแบบนี้ แต่ผมก็ยังชอบประธานอยู่ดี"

"อื้อ..."


                   -จบตอนจริงๆ-

       

-ปั่นสดแบบร้อนมากกก เอาไปอ่านกันก่อนนะคะคิดว่าจะต้องกลับมาแก้อีกรอบแน่ๆ ฮ่า