(NC) Chan True Color : Chapter 09
สายตาที่ปาร์คชานยอลมองมายังตัวเองทำให้แบคฮยอนเกิดอาการหัวใจกระตุกขึ้นมาได้อย่างที่ไม่เคยเป็น มันมีทั้งความตื่นเต้นและความรู้สึกที่เขาไม่อยากจะยอมรับมันนักว่ารู้สึกกลัวอีกคนอยู่ลึกๆ ไม่ใช่กลัวว่าจะถูกทำร้าย...แต่กลัวจะถูกทำมิดีมิร้ายมากกว่า
แล้วท่านประธานก็ไม่ต้องอยู่กับความรู้สึกกลัวนานนัก เพราะสิ่งที่กลัวมันกำลังเริ่มขึ้นแล้วจากริมฝีปากอิ่มหนาของเลขาหนุ่มที่เข้าประกบกับริมฝีปากบางของคนตัวเล็กอย่างไม่นึกเกรงกลัวว่าอีกคนเป็นเจ้านายตัวเอง
"ฮื่อ"
การเป็นฝ่ายถูกรุกจูบโดยไม่ทันได้ตั้งตัวเป็นครั้งที่สองไม่ได้ทำให้แบคฮยอนรู้สึกชินขึ้นมาได้เพราะปกติเขาเป็นฝ่ายเริ่มมาโดยตลอด
และถึงจะเป็นฝ่ายตามบ้างในบางครั้งแต่อีกฝ่ายก็เป็นหญิงสาวเอวบางร่างน้อยหรือไม่ก็หุ่นสะบึม
ไม่ใช่ผู้ชายตัวสูงใหญ่แบบปาร์คชานยอล
"อึก...อื้อ"
เสียงร้องประท้วงที่ออกมาจากลำคอของคนตัวเล็กดังขึ้นไม่ใช่เพราะการถูกจูบและกำลังขาดอากาศหายใจ
แต่เป็นเพราะมือใหญ่ข้างที่ว่างของคนบนร่างเลื่อนลงไปลูบบริเวณเป้ากางเกงที่อยู่ของน้องชายคนเล็กของเขาผ่านเนื้อผ้าอยู่ต่างหาก
"ตรงนี้ของประธานคงยังไม่ได้ปล่อยมันออกมาใช่ไหมครับ...มันแข็งเชียว"
ชานยอลเอ่ยถามหลังจากที่ถอนริมฝีปากของตัวเองออกมาแล้วชำเลืองมองช่วงล่างของเจ้านายที่ยังคงอยูภายใต้กางเกงยีนส์ยี่ห้อดัง
"ก็เพราะ...นายเป็นคนเข้ามาขัดจังหวะ...อึก ไม่ใช่หรือไง"
"ผมก็กำลังชดเชยความผิดอยู่นี่ไงละครับ"
"ฮ่ะ...อะ เอามือของนายออกไปเดี๋ยวนี้ปาร์คชานยอล"
"ประธานไม่ได้อยากจะพูดแบบนี้หรอกครับให้ผมช่วยดีกว่า เพราะคุณดู...ทรมาน"
"ไม่ต้อง...ฉันทำเองได้ เอามือของนาย...อึก"
แบคฮยอนออกคำสั่งต่อเลขาหนุ่มได้ไม่จบประโยคเพราะอีกคนก้มลงมาประกบปากของเขาอีกครั้งพร้อมด้วยเรียวลิ้นร้อนที่เกี่ยวกระหวัดไล่ต้อนลิ้นเล็กของเจ้านายอย่างร้อนแรงขึ้นกว่าเมื่อสักครู่ ท่านประธานพยายามหดลิ้นตัวเองหลบหลีกไม่ให้ถูกเรียวลิ้นของคนเป็นเลขาพันธนาการได้
แต่ก็ทำไม่สำเร็จเมื่อแรงลูบไล้ที่ช่วงล่างเพิ่มขึ้นจนกลายเป็นการนวดคลึงสลับขยำเบาๆ
จนท่านประธานเผลอปล่อยให้ภายในโพรงปากถูกครอบครองไว้ได้ทั้งหมดโดยสิ้นเชิง เพราะความรู้สึกจากด้านล่างเริ่มดึงสติเขาออกไปทีละน้อยๆ ชานยอลดูดดุนปลายลิ้นเล็กอย่างคนหิวโหย เขาป้อนจูบดูดดื่มแก่เจ้านายตัวเล็กเหมือนได้ปลดปล่อยความรู้สึกของตัวเองลงไปกับการจูบคนใต้ร่างอย่างลึกซึ้ง
"อึ๊...ย่ะ อย่าทำนะ"
เสียงที่เริ่มแหบพร่าเพราะอารมณ์และร่างกายที่มีอุณหภูมิสูงขึ้นเรื่อยๆ
เอ่ยห้ามเสียงสั่นเมื่อคนตัวสูงผละจูบออกแล้วเลื่อนใบหน้าลงมาใกล้บริเวณลำคอขาวที่ผิวเนียนใกล้เคียงกับผิวของผู้หญิงผสมกับกลิ่นโคโลญจน์ราคาแพงที่คนตัวเล็กใช้ประจำ
ทำให้จมูกโด่งของเลขาหนุ่มอดที่จะสูดดมกลิ่นของมันที่ผสมกับกลิ่นตัวของท่านประธานไม่ได้
และริมฝีปากร้ายกาจก็ไม่ลืมจุมพิตไล้เรื่อยตั้งแต่ลำคอจนมาถึงบริเวณไหปลาร้าสวยที่ยิ่งขึ้นเด่นชัดเมื่อคนใต้ร่างเกร็งตัวจากความรู้สึกเสียวซ่าน แล้วชานยอลก็ไม่ลืมฝากรอยคิสมาร์กไว้ทั้งๆที่ถูกเอ่ยห้ามก็ตาม
"ผมเอาคืนวันที่ท่านประธานเมา...จำได้ไหมครับ"
"..."
ในขณะที่ริมฝีปากของเลขาหนุ่มยังคงง่วนอยู่กับลำคอของท่านประธานมือข้างที่ขะมักเขม้นกับการนวดคลึงน้องชายคนเล็กของเจ้านายก็ผละออกชั่วคราว และนั่นก็ทำให้คนที่เริ่มเข้าใกล้ความเคลิ้มกลับมามีสติ แต่คิ้วของคนตัวเล็กกลับขมวดเพราะเผลอรู้สึกขัดใจกับสัมผัสที่ขาดตอน แต่ไม่นานก็ต้องหลุดเสียงร้องเบาอย่างไม่ตั้งใจออกมาอีกครั้ง
เพราะมือใหญ่ของเลขาเลื่อนสูงขึ้นมาหายอดอกสีเรื่อของท่านประธาน แล้วปลายนิ้วยาวก็ไล้วนรอบฐานก่อนจะกดบริเวณยอดสลับกับการดึงเบาๆ จนร่างเล็กกว่าสะดุ้งและเผลอตอบรับสัมผัสด้วยการแอ่นแผ่นอกบางขึ้นจากเตียง เมื่อปฏิกิริยาตอบรับเป็นที่น่าพอใจ ปาร์คชานยอลจึงแทนที่นิ้วมือด้วยริมฝีปากร้อนผ่าว
ท่านประธานทั้งเกร็งหน้าท้องและแผ่นหลังก็แอ่นขึ้นจนไม่ติดเตียง เมื่อถูกปรนเปรอจุดอ่อนไหวด้วยปากและมือบนแผ่นอกพร้อมๆกัน ลิ้นที่เคยเกี่ยวกระหวัดภายในโพรงปากเล็กตอนนี้ตวัดเลียนก่อนจะใช้ริมฝีปากดูดดุนอยู่ที่ยอดอกข้างหนึ่งของเจ้านาย
"อื้อ... ฮะ...ฮื่อ"
แบคฮยอนที่ยังพยายามขยับข้อมือที่ถูกมัดและจับกดไว้กับที่นอนแน่น เขายังพยายามที่จะให้ตัวเองหลุดออกจากพันธนาการและอารมณ์ที่ถูกกระตุ้นโดยเลขาตัวสูง แม้จะแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะขัดขืนแล้วก็ตาม
"ตรงนี้ผมเอาคืนที่ประธานเคยทำเหมือนกันครับ แถมตอนนั้นคุณทั้งบีบทั้งขยำแรงกว่านี้ด้วย"
"หุบ...ปาก"
"หมายถึงให้ผมรีบทำให้คุณเสร็จไวๆใช่ไหมครับ...โอเค เรามาต่อกันดีกว่าก่อนที่คุณจะค้างไปมากกว่านี้"
"ไม่ใช่เฟ้ย อ่ะ..."
ร่างเล็กของท่านประธานถูกเลขาหนุ่มจับยกขึ้นมาและพลิกให้อยู่ในท่าคลานเข่า โดยที่อีกคนก็คุกเข่าคร่อมร่างเจ้านายอยู่ด้านหลัง มือข้างที่จับข้อมือเล็กกว่าที่ถูกมัดยังคงจับกดไว้กับที่นอนตามเดิม และใช้แขนทั้งของเจ้านายและตัวเองพยุงร่างของคนตัวเล็กไว้
ส่วนมืออีกข้างก็รูดซิปกางเกงยีนส์ที่ไม่ได้ติดกระดุมลงแล้วล้วงเข้าไปด้านในกางเกงและกอบกุมน้องชายคนเล็กของท่านประธานไว้อย่างเต็มไม้เต็มมือ หลังจากหยอกล้อภายนอกร่มผ้ามาได้สักพักแล้ว ตอนนี้ชานยอลจะรับผิดชอบเจ้านายตามที่บอกไว้จริงๆเสียที
จากนั้นนิ้วโป้งของเลขาหนุ่มก็จัดการวนรอบส่วนปลายจุดอ่อนไหวส่วนล่างของท่านประธานที่ยิ่งแข็งตัวมากขึ้นเพราะถูกสัมผัสโดยตรง นวดวนได้สักพักก็เปลี่ยนมากอบกุมไว้หลวมๆแล้วเริ่มรูดมันขึ้นลงช้าๆสลับกับคลึงส่วนปลายไปด้วย
"อึ๊...อึก ฮ่ะ"
"ถ้ารู้สึกดีก็ร้องออกมาเลยครับ กลั้นไว้มันจะยิ่งอึดอัดเปล่าๆนะครับ...ประธาน"
"ฮ่ะ อ่ะ...บอกให้...หุบปากไง"
"หึ"
เสียงทุ้มต่ำกระซิบชิดติดริมใบหูขาวที่เจือสีแดงระเรื่อ และความเสียววูบก็มาพร้อมกับปลายลิ้นของคนด้านหลังที่แลบเลียใบหูบางสลับขบเบาๆอย่างจะกระตุ้นอารมณ์วาบหวามให้เพิ่มสูงขึ้น นิ้วมือร้ายกาจที่ปล่อยจากข้อมือเจ้านายก็ไล้วนอยู่ที่ยอดอก ขณะที่ฝ่ามือร้อนที่กอบกุมส่วนล่างของท่านประธานก็เพิ่มความเร็วในการรูดรั้งขึ้นเรื่อยๆ
"อ่ะๆ ฮ้า...อื้อ"
"ใกล้แล้วใช่ไหมครับ"
"อึ...อือ...อาาา"
แบคฮยอนกัดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงที่ไม่สมควรหลุดออกมาจากปากของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเพลย์บอยอย่างเขา แต่การถูกกระตุ้นและปรนเปรอความอ่อนไหวทุกส่วนพร้อมกันแบบนี้ทำให้ความพยายามของท่านประธานดูจะไร้ความหมาย เพราะไม่ว่าจะกลั้นแค่ไหนเสียงน่าอายนั่นก็เกิดขึ้นมาอยู่ดี
เสียงครางยาวสุดท้ายที่หลุดออกมาจากปากของเจ้านายพร้อมกับอาการกระตุกเกร็ง บ่งบอกว่าคนตัวเล็กได้ไปแตะฝั่งฝันสูงสุดของห้วงอารมณ์แล้ว แขนทั้งสองข้างที่พยุงตัวเองไว้ตอนนี้หมดแรงจนต้องปล่อยร่างให้นอนคว่ำอยู่บนที่นอน พลางอ้าปากกอบโกยอากาศหายใจเข้าปอดไปด้วย
ชานยอลกดริมฝีปากจุมพิตแก้มของคนตัวเล็กไปหนึ่งที โดยที่อีกคนก็ไม่มีท่าทีจะลุกขึ้นมาขัดขืน เพราะยังนอนหอบหายใจไม่หยุด แบคฮยอนรู้สึกว่าเขาเหนื่อยยิ่งกว่าการร่วมรักกับสาวๆเสียอีก...การเสร็จด้วยมือของผู้ชายด้วยกันมันใช้พลังงานขนาดนี้เลยหรืออย่างไรกัน
เลขาหนุ่มมองมือข้างที่เปื้อนน้ำหนืดสืขาวขุ่นจากการปลดปล่อยของท่านประธาน แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทำความสะอาดแค่ครู่เดียว ก่อนจะเดินออกมาคุกเข่าลงข้างเตียงอีกครั้งแล้วเอื้อมมือไปพลิกร่างคนตัวเล็กให้นอนหงายขึ้นมา ก่อนจะแก้เนคไทออกจากข้อมมือเล็กกว่าให้แก่เจ้านาย
"ผมขอโทษที่ต้องมัดประธานไว้...อึก!!"
เมื่อมือทั้งสองข้างเป็นอิสระแบคฮยอนก็คว้าหมอนแล้วฟาดลงไปบนใบหน้าคมอย่างแรง จนเลขาหนุ่มหน้าหันไปอีกทาง แม้หมอนจะนิ่มมากแค่ไหนแต่ก็ทำให้ใบหน้าข้างที่ถูกฟาดรู้สึกชาไม่น้อยเหมือนกัน ก่อนที่เขาจะหันมามองอีกคนช้าๆ
"ออกไปเดี๋ยวนี้ ปาร์คชานยอล...ก่อนที่ฉันจะโมโหจนฆ่านายขึ้นมาจริงๆ"
"คุณไม่ทำหรอกครับ...แต่ผมจะออกไปแล้วกัน อย่าลืมทำความสะอาดก่อนนอนด้วยนะครับ จะได้รู้สึกสบายขึ้น"
"ไอ้..."
"ราตรีสวัสดิ์ครับ...เจอกันตอนหกโมงเช้าเหมือนเดิม ผมรู้ว่าประธานไม่อยากให้ผมเป็นคนปลุกหรอก...ใช่ไหมครับ"
เลขาหนุ่มพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากด้วยความเป็นต่อ เขามองใบหน้าที่ยังมีสีเรื่ออยู่ของท่านประธานก่อนจะหมุนปลายเท้าเพื่อเดินออกจากห้องนอนของเจ้านาย พร้อมกับความคิดที่ว่าอีกคนคงจะหายดื้อไปสักพักอย่างชอบใจ
ส่วนคนที่นั่งอยู่บนเตียงในสภาพเปลือยท่อนบนแบบเดิมเพิ่มเติมคือท่อนล่างที่ถูกปลดและถูกทำอะไรๆด้วยมือของเลขาที่เพิ่งเดินออกจากห้องไป แบคฮยอนทั้งโกรธทั้งโมโหที่ถูกลบเหลี่ยมความแมนแบบนี้
แต่มันบ้าจริงๆที่เขาดันรู้สึกดีกับสัมผัสของปาร์คชานยอลจนเสร็จคามือหมอนั่น มากกว่าความโมโหก็คือความอายล้วนๆ...เคราเมอลิน บยอนแบคฮยอนอยากจะหายไปจากโลกนี้จริงๆ
100%
-แล้วเราจะได้พบกันอีกค่ะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น