(NC) Chan True Color : Special Color
"พอ...พอที...ฮ่ะ ฉันไม่ไหว...แล้ว"
"ยังครับ...นี่แค่ลงโทษความผิดแรกของคุณ ส่วนความผิดที่สอง...มันจะเริ่มต่อจากนี้ต่างหากแบคฮยอน"
"ไอ้...อ้าา"
บยอนแบคฮยอนต้องร้องครางออกมาเมื่อถูกคนตัวสูงกว่าดันท่อนกายแกร่งด้านล่างเข้าใส่แบบครั้งเดียวจนสุด ถึงจะเคยผ่านการร่วมรักกับปาร์คชานยอลมาหลายครั้งแล้วแต่ทว่าคราวนี้นับเป็นครั้งแรกที่ชานยอลออกจะ 'รุนแรง' มากกว่าทุกครั้ง สาเหตุก็ไม่ใช่เรื่องอื่นใดนอกจากความโกรธปนหึงของเขาที่แบคฮยอนเป็นฝ่ายหาเรื่องใส่ตัวเอง
ถึงจะรุนแรงกว่าปกติแต่ชานยอลก็ยังถือว่ายั้งแรงไว้มากอยู่เพราะไม่อยากให้คนตัวเล็กเจ็บ แต่ก็ห้ามไม่ได้เหมือนกันถ้าอีกคนจะร้องครางออกมาเพราะความเสียดเสียวแทน
อดีตเพลย์บอยหนุ่มอย่างแบคฮยอนต้องครางหอบคล้ายคนใกล้จะหมดแรงทั้งๆที่การถูกสอดใส่เพิ่งจะเริ่ม แต่ก็เป็นเพราะก่อนหน้านั้นเขาถูกปาร์คชานยอลสำเร็จโทษเบื้องต้นในความผิดแรกที่ไปนัวเนียคนอื่นด้วยการถูกคนตัวสูงกว่าปรนเปรอทั้งด้านหน้าและด้านหลัง หลังถูกปลดสิ่งปกปิดท่อนล่างออกไปจนหมดแล้วเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียวที่แผงกระดุมถูกปลดจนโชว์ให้เห็นแผ่นอกขาวและยอดอกสีอ่อนที่ตอนนี้สีสดขึ้นอย่างเห็นได้ชัดด้วยริมฝีปากและเรียวลิ้นของปาร์คชานยอล
แผ่นหลังภายใต้เสื้อเชิ้ตเนื้อดีแนบอยู่กับพื้นไม้ของโต๊ะทำงานและมันเย็นจนทะลุผ่านเนื้อผ้าเข้ามาจนคนที่ถูกจับให้นอนอยู่บนนั้นสัมผัสได้ แบคฮยอนรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมที่ตนถูกจับเปลื้องอาภรณ์จนเกือบหมด แต่คนตัวสูงกลับถอดออกไปเพียงแค่สูทตัวนอกกับเนคแล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวในออกทั้งหมดแค่นั้น
หนำซ้ำบยอนแบคฮยอนยังถูกทำให้เสร็จด้วยมือและปากของปาร์คชานยอลจนปลดปล่อยล่วงหน้าไปก่อนแล้วถึงสองครั้งติดจนหมดแรงต่อต้าน โดยที่คนทำอ้างว่าคือการลงโทษในความผิดแรก
และตอนนี้แบคฮยอนก็ถูกดึงร่างไถลตามความลื่นของพื้นผิวไม้ขัดมันจนสะโพกหมิ่นเหม่อยู่บริเวณขอบโต๊ะขาทั้งสองข้างก็ถูกมือใหญ่จับให้เกี่ยวสะโพกที่มีกางเกงแสลคเนื้อดีเกาะหมิ่นๆของเจ้าตัว เพราะมันถูกปลดทั้งเข็มขัดและซิปกางเกงไว้แล้ว และเสียงครางเพราะความจุกเสียดท้องน้อยเมื่อสักครู่ก็เกิดขึ้นจากตรงนี้
ก่อนสะโพกสอบของคนตัวสูงจะเริ่มขยับเข้าออกช้าๆ มือใหญ่ทั้งสองข้างจับเอวเล็กของแบคฮยอนกันอีกคนไถลไปกับโต๊ะยามที่เขาเคลื่อนไหว
"ยอมรับไหมครับว่าคุณ...หึงผมแบคฮยอน"
"ฉัน...ฮ่ะ ไม่ได้หึงนายสักนิด อ๊ะ" เสียงที่เอ่ยทั้งขาดห้วงและติดสั่นยามที่ตนถูกสะโพกแกร่งของคนถามกระทั้นเข้าใส่
"แล้วที่ลากผมออกมาจากบาร์ทั้งๆที่เธอคนนั้นกำลังจะจูบผมนี่ อา...ไม่ใช่เพราะว่าไม่พอใจที่เธอทำแบบนั้นเหรอครับ"
ชานยอลเองก็ไม่ต่างจากแบคฮยอนเท่าไหร่นักเมื่อช่องทางของคนตัวเล็กขมิบตอดรับแก่นกายของเขาตามจังหวะเข้าออกถี่ยิบ
"ใช่...ฉันไม่พอใจ แต่...อื้อ ไม่ได้หึง"
"ผมก็ไม่พอใจ...ที่คุณใกล้ชิดกับเธอเหมือนกันครับ"
"อะ...ฮ่ะ เบา...เบาหน่อยชานยอล อ๊ะ"
สะโพกแกร่งที่เริ่มกระแทกกระทั้นเข้ามาด้วยจังหวะที่เร็วและหนักขึ้นทำให้มือเรียวทั้งสองข้างต้องส่งไปดันหน้าท้องของอีกคนเอาไว้เพื่อให้ผ่อนแรงลง แต่ปาร์คชานยอลในเวลานี้ก็ควบคุมอารมณ์ความต้องการของตัวเองไม่ได้อย่างใจนึกเช่นกัน
"สิ่งที่เราสองคนรู้สึก...มันคืออารมณ์หึงหวงเวลาเห็นคนที่เรารักไปมอง หรืถูกเนื้อต้องตัวคนอื่น"
"อึก...อ๊ะ"
"นั่นแหละครับ...ที่เขาเรียกว่าหึง อืม...ผมรู้ว่าคุณรู้แบคฮยอน"
ชานยอลผ่อนแรงกระทั้นลงเล็กน้อยเพื่อโน้มตัวลงไปช้อนโอบแผ่นหลังที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อของคนที่นอนหอบหายใจอยู่บนโต๊ะให้ลุกขึ้นมานั่งเพื่อที่จะสบกับดวงตาเล็กเรียวหางตาตกที่ทำให้เจ้าของๆมันน่าเอ็นดู และนัยน์ตาสีน้ำตาลฉ่ำน้ำปรือปรอยเหมือนคนใกล้หลับ
"หึงผมใช่ไหมครับ"
"อ๊ะ...อื้อ"
"หึงเพราะรักผมใช่ไหมครับ"
"อื๊ออ...อือ"
"อ่าา..ผมก็รักคุณสุดๆเลยครับ"
บ้าเอ๊ย...ปาร์คชานยอลพูดเองเออเอง เขายังไม่ได้ตอบอะไรนอกจากครางเพราะเจ้าตัวถามเสร็จก็เด้งสะโพกใส่เน้นๆทุกครั้ง แล้วอย่างนี้เขาจะไปตอบคำถามได้ยังไงละโว้ย
ชานยอลกอดกระชับเอวแบคฮยอนให้แน่นขึ้น ปากอิ่มก็กดจูบริมฝีปากบางสีสดดูดดึงริมฝีปากเล็กสลับบนล่างไปมา เรียวลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดแลกเอนไซม์กันจนเกิดเสียงแข่งกับเสียงของช่วงล่างที่กระทบและขยับเข้าออกหากันไม่หยุด มีแต่จะเพิ่มความเร็วตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงเรื่อยๆ
แล้วเสียงครางยาวของทั้งคู่ก็ประสานกันในตอนที่ห้วงอารมณ์สุดท้ายถูกปลดปล่อยออกมา และเรียวขาขาวที่เกี่ยวสะโพกอีกคนต่อไม่ไหวก็หลุดออกมาห้อยทิ้งน้ำหนักแบบเดิม
"ฮ้า...ฮ่ะ"
แบคฮยอนทิ้งศีรษะกับไหล่กว้างของชานยอล เขาหอบหายใจหนักหน่วงจนหน้าอกขาวกระเพื่อมขึ้นลง ไม่ต่างจากคนตัวสูงกว่าที่ยังแทรกยืนอยู่กลางหว่างขาเล็ก มือหนาข้างหนึ่งลูบแผ่นหลังบางขึ้นลงอย่างจะช่วยคลายความเหนื่อย ฟีโรโมนจากทั้งคู่ฟุ้งกระจายอยู่ในห้องทำงานจนพวกเขาเองก็รับรู้ได้
บอกตรงๆว่าแบคฮยอนไม่เคยคิดว่าจะต้องมามีอะไรกับผู้ชายในห้องทำงานตัวเองมาก่อน แล้วยังเป็นบนโต๊ะทำงานที่เขาใช้ทำงานอยู่ทุกวันอีกด้วย อย่างที่รู้ว่าเมื่อก่อนก็แค่เคยฟีทเจอริ่งกับสาวๆบนโซฟารับรองแขกบ้างแค่นั้น
และไม่เคยมีอะไรกับใครแล้วต้องเหนื่อยขนาดนี้มาก่อนเหมือนกัน เขาหายใจแทบไม่ทัน
"ออกไปได้แล้วมันอึดอัด"
"ยังออกไม่ได้ครับ"
"อ๊ะ...ไอ้บ้าเอ๊ย อย่าขยับสิวะ" ชานยอลกระตุกยิ้มเมื่อเขาแค่ขยับตัวเล็กน้อยอดีตเจ้านายตัวเล็กก็ร้องออกมาพร้อมกับสะดุ้งตัวนิดๆตาม
"คิดถึงห้องนี้จังครับ...คิดถึงวันแรกที่ผมมาทำงานเป็นเลขาของคุณ"
"ฉันก็คิดถึงนะ..."
"..."
"คิดถึงไอ้เลขาที่ทำผมสีแดงเสร่อๆแล้วก็โคตรกวนประสาท...อ่ะ บอกว่าอย่าขยับไงเล่า" โวยวายทั้งใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำเนื่องจากมือใหญ่เลื่อนมากดสะโพกกลมให้แนบชิดหน้าขาตัวเองจนอะไรๆที่ยังเชื่อมกันอยู่ส่งผลให้กายเล็กกว่าต้องสะดุ้งอีกครั้ง แต่คนทำกลับรู้สึกพอใจที่ได้เห็นปฏิกิริยาแบบนี้ของอีกคน
"บอกตรงๆว่าตอนแรกผมก็ไม่มั่นใจว่าจะทำให้คุณมองข้ามเรื่องที่ผมเป็นผู้ชายแล้วยอมรับแค่ความรู้สึกของผมที่มีให้คุณได้หรือเปล่าเหมือนกันนะครับ"
"...ก็ทำได้แล้วนี่"
"ครับ?"
"ก็...ยอมมีอะไรด้วยตั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้วนี่ไง แล้วก็ไม่ต้องแกล้งฟังไม่ชัดแล้วถามอีกนะ เพราะฉันจะไม่พูดซ้ำ"
"ชอบ...ไม่สิ รักจังครับคนรู้ทัน"
ไม่พูดเปล่าจมูกโด่งๆก็เริ่มซุกไซร้ซอกคอขาวที่ยังชื้นไปด้วยเหงื่อ ไล้ลามลงมายังไหปลาร้าขึ้นรูปสวยที่ชานยอลชอบรองมาจากต้นคอของแบคฮยอนเลื่อนผ่านลงมาจนเกือบถึงยอดอกสีจัดที่ดึงดูดสายตา แต่ปากอิ่มหนายังไม่ทันได้สัมผัสมันอีกครั้งอย่างที่ใจต้องการ เจ้าของมันก็ต้องร้องซี้ดเบาๆเพราะความเจ็บจากใบหูทั้งสองข้างที่ถูกมือเรียวจับดึงให้ใบหน้าคมเงยขึ้นมาสบตากันเสียก่อน
"อย่ามาเนียนชานยอล...ความผิดของเราถือว่าเจ๊ากันแล้ว แต่นายต้องบอกฉันว่าลู่หานบอกนายใช่ไหมว่าฉันอยู่ไหนแล้วก็ทำอะไรอยู่"
"ความจริงเป็นคุณจื่อเทาที่โทรมาบอกสถานที่พร้อมกับส่งรูปคุณมาด้วยน่ะครับ"
แบคฮยอนไม่ต้องสงสัยว่าเทามีเบอร์ชานยอลได้ยังไงเพราะไม่ใช่เรื่องยากเย็นสำหรับเลขาและบอดี้การ์ดมืออาชีพ แต่มันกลับตอบข้อสงสัยว่าลู่หานคงรู้เรื่องที่เขาพยายามปิดบังเจ้าตัวเข้าให้แล้ว
และทั้งเขาและชานยอลก็ถูกจัดฉากจนสุดท้ายต้องมาลงเอยกันที่นี่
ฮึ่ย...ไอ้เจ๊กลู่ สมัยมหา'ลัยแสบและเจ้าเล่ห์ยังไง ทุกวันนี้คูณไปอีกร้อยเท่า
"อ๊ะ"
เพราะมัวแต่คิดเรื่องเพื่อนชาวจีนจึงเป็นโอกาสให้ชานยอลถอนกายออกจากช่องทางจนแบคฮยอนรู้สึกวูบโหวงเพราะอาการเสียดเสียวบริเวณท้องน้อย แล้วร่างเล็กกว่าก็ถูกมือใหญ่จับยกลงมายืนบนพื้นและถูกจับให้หันหน้าเข้าหาขอบโต๊ะขณะที่ร่างสูงก็มายืนซ้อนด้านหลังคนตัวเล็กกว่าในทันทีเช่นกัน
"หยุดเลยปาร์คชานยอล...ฉันไม่เอาแล้วเว้ย ขืนนายทำอีกฉันตายพอดี" เอ่ยปากห้ามก็เท่านั้นเพราะมือใหญ่ข้างหนึ่งจัดการเลิกชายเสื้อเชิ้ตด้านหลังขึ้นแล้วทำการลูบไล้สลับนวดเฟ้นบั้นท้ายกลมแน่นไปก่อนแล้ว
"ไม่ตายหรอกครับ...แต่ถ้าเราจะรักกันจนตายไปจริงๆผมว่ามันก็คุ้มนะครับ ได้ตายคาอกกันเละกันแบบนี้"
"ไม่เอา...บอกว่าไม่...อ๊ะ อ๊าาา"
แก่นกายที่แข็งขืนขึ้นมาอีกครั้งของปาร์คชานยอลไม่อาจทำให้เจ้าของมันฟังคำทัดทานของบยอนแบคฮยอนได้ แล้วคิดว่าใส่เข้ามาถึงขนาดนี้แล้วแบคฮยอนจะปฏิเสธอะไรได้อีก นอกจากพยายามไม่ส่งเสียงมากไปเพราะอย่างน้อยก็ยังอยากรักษาฟอร์มไว้สักนิด แม้มันจะแทบไม่มีเหลือแล้วก็ตาม
และถ้าท่านประธานบริษัทบยอนออโต้กรุ๊ปได้อ่านข้อความในโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงที่ถูกอดีตเลขาถอดแล้วโยนไปพาดไว้ตรงพนักโซฟาแล้วละก็
บยอนแบคฮยอนอาจจะอยากบินไปปักกิ่งด่วนที่สุดเพื่อตามไปฆ่าเพื่อนชาวจีนก็เป็นได้
นายก็รู้ว่าโกหกฉันไม่สำเร็จ แต่นายก็ยังทำนะแบคฮยอน อย่าถือโทษเพื่อนเรื่องที่วางแผนหลอกเลยนะ อันที่จริงนายควรขอบคุณฉันที่ทำให้นายมีความสุขมากขึ้น และฉันขอเดาว่าต้องมากกกก...แน่ๆใช่ไหม
อย่าหักโหมกันนักล่ะ ไว้ยังไงฉันจะส่งยาโด๊ปสมุนไพรจีนกับเครื่องดื่มชูกำลังผสมบัวหิมะแก้ช้ำในไปให้แล้วกันนะ
อย่าป้าบกันจนเดี้ยงก่อนจะได้เจอกันครั้งหน้าล่ะ
ลู่หานคนแมนกว่าบยอนแบคฮยอน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น